Budowanie pokoju

1. Wprowadzenie
Sierra Leone w zachodniej Afryce, pomimo kopalni diamentów, jest jednym z najbiedniejszych krajów na świecie. Od 1991 roku ludność tego kraju cierpiała z powodu brutalnej wojny domowej między Zjednoczonym Frontem Rewolucyjnym a rządem Sierra Leone. Około dwa miliony ludzi, czyli jedna trzecia populacji, opuściło swoje domy w ucieczce przed przemocą, a 20 tysięcy zmarło w wyniku walk lub braku lekarstw i żywności.


2. Po wojnie
Od podpisania porozumienia pokojowego w 1999 roku, ludność Sierra Leone wraz ze wspólnotami międzynarodowymi, ciężko pracowała nad odbudową swojego kraju. Organizacja Narodów Zjednoczonych pomogła rządowi Sierra Leona w ustabilizowaniu kraju, pozbyciu się broni odebranej byłym kombatantom oraz w nadzorowaniu wyborów. Wiele organizacji z całego świata pomaga w odbudowaniu zaufania między ludźmi.


3. Szkoły jako społeczności pokojowe
Edukacja na rzecz pokoju pozwala być nauczycielom i uczniom i uczennicom współtwórcami pokoju. Stworzone materiały, specjalnie dla szkół w Sierra Leone, mają pomóc uczniom i nauczycielom na pokonanie traumy spowodowanej wojną, uzyskanie nowych, lepszych umiejętności komunikacji i zrozumienie, jak należy negocjować pokojowe rozwiązania problemów. Uczyli się o innych, o przebaczeniu i współczuciu.

Nauczyciele poznali lepsze strategie nauczania. Przestali prowadzić jednostronne wykłady i angażują w większym stopniu dzieci.

Wódz wioski powiedział: „Tak dobrze opracowana edukacja na rzecz pokoju jest bardzo ważna, a otrzymane narzędzia do pracy już dają pozytywne efekty”.
Jedna ze szkół założyła kółko teatralne, które pozytywnie wpływa na szerszą widownie. Sztuki pisane są przez uczniów w oparciu o ich własne doświadczenia związane z konfliktem i prezentują pokojowe metody rozwiązywania sporów. Nauczyciele zorganizowali przedstawienia dla lokalnej społeczności, która uczyła się od dzieci nowych umiejętności i doceniła, że nauczyciele zajmują się w szkole ważnymi kwestiami.
Materiały pomogły w rozwiązywaniu problemów prześladowania i przemocy w szkołach.

Uczniowie wspominali również o zabieraniu tej nauki do domów i o aktywnym stosowaniu jej w życiu rodzinnym. Jeden z uczniów powiedział: „Moi rodzice zawsze się kłócili. Powiedziałem mamie, tak jak mnie uczono, że kłótnie nie są niczym dobrym. Doradziłem jej, aby zwróciła się o pomoc do kogoś starszego, by uniknąć sporów. Spodobał jej się mój pomysł, więc teraz, kiedy czuje, że coś złego może się stać, szuka szanowanego w społeczności sąsiada i prosi go o interwencję. Rodzice już się nie kłócą, co nie tylko rozwiązuje ich problem, ale oznacza, że ja już nie muszę się za nich wstydzić”.
Inny uczeń powiedział: „Wróciłem ze szkoły do domu i usłyszałem, jak moi dwaj młodsi bracia się kłócą. Moja mama im na to pozwalała, mówiąc, że powinni się kłócić aż do utraty sił, bo wtedy już nie będą mieli na to ochoty. Powiedziałem jej, że nie jest to dobry sposób, bo nigdy nie wiadomo, co się może stać. Jeden z nich mógłby mieć wypadek, być poważnie ranny, a nawet umrzeć. Na początku była na mnie zła, że mówię takie rzeczy, ale po pewnym czasie zdała sobie sprawę z tego, że mam rację i doceniła to, co zrobiłem”