Odniesienie do podstawy programowej: zwiń
Odniesienie do podstawy programowej: więcej
SUWERENNOŚĆ ŻYWNOŚCIOWA
Ponad miliard ludzi na świecie cierpi głód i niedożywienie, z czego ponad 90% żyje w krajach
rozwijających się, w przeważającej większości na terenach wiejskich. Każdego dnia 25 tysięcy osób, dorosłych i dzieci umiera z powodu głodu i powiązanych z nim przyczyn.
Dostępne dane wskazują, że pomimo tego, iż produkowanej globalnie żywności jest więcej niż ilość wystarczająca dla zaspokojenia potrzeb światowej populacji, w ciągu ostatniej dekady liczba osób głodnych i niedożywionych bynajmniej nie zmalała, ale wyraźnie wzrosła. Problem głodu w dzisiejszym świecie nie jest zatem spowodowany brakiem lub niedoborem żywności, lecz jest wynikiem przede wszystkim braku dostępu do żywności, tzn. do odpowiednich środków materialnych lub produkcyjnych, które pozwoliłyby ludziom dotkniętym biedą na wytworzenie lub zakup wystarczającej ilości pożywienia. Niesprawiedliwa dystrybucja żywności, ziemi i innych środków produkcji, niekorzystna organizacja rynków rolnych oraz niewłaściwa polityka rolna zarówno na poziomie międzynarodowym jak i lokalnym stanowią podstawowe przyczyny tej skandalicznej sytuacji.
Co więcej, w ten sposób łamane jest jedno z podstawowych praw człowieka, jakim jest prawo do
żywności. To prawo każdej osoby do wyżywienia się, a dla tych, którzy żyją z rolnictwa, oznacza również prawo do pracy w zgodzie z zasadami zrównoważonego rolnictwa i zapewniającej
odpowiednie dochody.
Próbą odpowiedzi na wspomniane przyczyny problemu głodu i niedożywienia setek milionów ludzi w krajach globalnego Południa jest koncepcja suwerenności żywnościowej (ang. food sovereignty).
Suwerenność żywnościowa jest najczęściej rozumiana jako prawo ludności i poszczególnych krajów do samodzielnego definiowania własnej polityki rolnej i żywnościowej, która umożliwia zaspokojenie potrzeb i oczekiwań ludności oraz osiągnięcie celów zrównoważonego rozwoju, a jednocześnie nie szkodzi krajom trzecim. Suwerenność żywnościowa daje priorytet lokalnej produkcji i konsumpcji żywności, ale nie wyklucza międzynarodowego handlu produktami rolnymi. Sprzyja jednakże kształtowaniu takiej polityki i praktyk handlowych, które najlepiej służą prawu ludności poszczególnych krajów do pożywnej, bezpiecznej i kulturowo odpowiedniej żywności oraz bezpiecznej, zdrowej i ekologicznie zrównoważonej produkcji.
Oprócz reorganizacji produkcji żywności oraz handlu produktami rolnymi, suwerenność żywnościowa wskazuje także na konieczność podjęcia odpowiednich działań w zakresie poprawy sytuacji kobiet rolniczek w kwestii dostępu do ziemi, narzędzi, nasion, wiedzy specjalistycznej i dostępu do rynków lokalnych oraz ochrony i zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych.
Za podstawową zasadę suwerenności żywnościowej można uznać nieodzowność demokratycznego
udziału w kształtowaniu polityki rolnej i żywnościowej wszystkich, na których ma ona wpływ, ze szczególnym uwzględnieniem mieszkańców terenów wiejskich w krajach globalnego Południa, kobiet, rolników małorolnych i bezrolnych, czyli tych, którzy są najbardziej narażeni na głód i niedożywienie.
[Źródło: http://globalnepoludnie.pl/Suwerennosc- zywnosciowa]